In het park zitttend kijk ik om me heen. Mijn aandacht blijft bij deze boom hangen... wij mensen zijn gaan denken dat we elkaar nodig hebben om bevestigd te worden, gezien te worden, geliefd te worden. Dat we iets van buitenaf nodig te hebben oms ons gelukkig te maken of te vervullen. En anders eenzaam en alleen zijn. Soms nog vanuit kindstukken.
Maar het is waar... we zijn alleen en op onszelf staand. We worden alleen geboren en gaan alleen dood. En alleen jij weet wat er echt in je omgaat en speelt (en vaak is dat nog ingrijpbaar en niet direct te duiden) en je kijkt vanuit je eigen blik, filters en achtergrond de wereld in.
Soms vinden we elkaar.. met woorden... en misschien nog meer met aanraking..... en toch blijven we altijd in onze eigen wereld, op onszelf staand. Zoals ook bomen dit doen.. totaal op zichzelf.. zichzelf zijnd. Niet dat ze elkaar niet nodig hebben maar puur in hun eigen energie, eigen tempo, vorm en groei.
Zoals ook dieren of kleine kinderen dat doen. Het goede nieuws is dus dat we allemaal alleen zijn.
En als we hiermee kunnen verzoenen is er verbinding met alles in en om ons heen.
Comments