En dan opeens is het er weer. Ik dacht dat het uit mijn systeem verdwenen was.
Het kleine stukje verdriet, ofwel het kleine meisje in mij hoe het ook wel wordt genoemd. Altijd zoekend naar een thuis, een huis waar alles oke is.
Waar je jezelf kunt zijn, volledig. Een plek, mensen, relaties, werk.
Steeds denkend het gevonden te hebben en erachter komend dat dat toch niet het geval is. Altijd op zoek. Ach lief meisje, zo opeens verstoord, zo de wortels in een keer doorgehakt. Zo alleen en zoekende. Je was nog te klein, te jong.
Kom maar… pak mijn hand… we lopen samen.. je hoeft het niet alleen te doen.
We vinden een thuis voor je.. kom maar...het is niet ver..... je bent er al.
En zo zakte ik weer terug in mijzelf.
Ik herinner mij weer... het is niet buiten mij te vinden... hoe pijnlijk soms ook, tegelijkertijd hoe bevrijdend ook :-)
Door dit tegen te komen maakt het me duidelijk dat het zo wezenlijk is hier ruimte aan te geven, het niet af te wijzen. Dat het er ook bij hoort.
Ofwel er JUIST bij hoort.
Thuis in jezelf te zijn.. we zijn zo vaak op zoek naar iets buiten ons, een baan, relatie, woonplek of iets anders wat ons moet vervullen, ons de moeite waard doet voelen.
Onderhuids weten we het wel, we voelen dat er iets is wat aandacht vraagt.
Of iets wat knaagt. Het verdriet in onszelf, de oorlog of worstelingen in onszelf,
de onvrede, psychische of lichamelijke pijn. Maar ook de verlangens en weggestopte dromen.
De vraag is durven we het aan? Dat wat knaagt of aandacht vraagt te onderzoeken? Het welkom te heten?
de enige weg terug...
naar huis.
Kristy,
Een prachtig en krachtig verhaal, je toont hierin je eigen kwetsbaarheid, dat wijst op de grote kracht die in jouw huist. Dankjewel voor het delen.
Als gedachten: Misschien is, wat zich toont wel hetzelfde meisje, maar is dat meisje op vele verschillende manieren op verschillende tijdstippen diep gekwetst. Dan is iedere ontmoeting met haar een bijdrage aan de totaal genezingsproces.
HarteGroet, Hugo