De vraag komt soms voorbij. Ga jij nog weg? Ga jij nog wat doen? Ik val vaak stil.. hm moet ik iets doen? Wat eigenlijk? en waarom nu?
Omdat de zon schijnt? Omdat het mooi weer is? Omdat iedereen het doet?
Ik weet het niet maar ik raak ervan in de war. Het leeft niet voor mij, de term vakantie. Of niet meer misschien. Het leven blijft hetzelfde doorgaan met mindere en mooie dagen. Of de zon nou schijnt of niet. Ik laat me er niet (meer) door leiden.
Natuurlijk snap ik ook, als je vol zit met werk, gezin of anders er dan misschien een behoefte er is er even uit te gaan. En misschien is dat het ook. Worden we teveel geleefd en in een structuur gestopt die niet de onze is? Waarin we vaak ons eigen ritme niet (meer) kunnen volgen? Dat we daarom behoefte krijgen aan dat wel te doen, en dat daarvoor vakantie is?
Toch heb ik niet het idee dat vakantie anders is dan niet vakantie. Alles loopt door elkaar heen. Momenten van ontspanning en minder ontspannen 😉 waar je ook bent.
Vakantie is ook: Een wandeling in de natuur, een fijne ontmoeting, een kopje koffie in de zon, een luier dag, liggen onder een boom. Beetje rondhangen en niets hoeven. Opeens besluiten dat je een weekje weg wil. Het maakt niet uit. En helemaal mooi als het gevoel van vakantie je leven is geworden. Dat er geen onderscheid meer is.
Tuurlijk is het ook fijn en betekent het niet dat je nooit op vakantie moet gaan, maar volgens mij ligt het er meer aan het te onderzoeken.
Wil ik wel op vakantie? Wat is mijn behoefte? Geeft het me iets wat ik misschien in mijn dagelijks leven mis? En waarvan uit doe ik het? Heb ik werkelijk behoefte weg te gaan of is het ook een gewoonte? En wat is mijn werkelijke behoefte?
Σχόλια